Skilnad mellom versjonar av «Kråkevisa»

Frå Mållekken
Hopp til navigering Hopp til søk
sInkje endringssamandrag
Inkje endringssamandrag
 
(7 mellomversjonar av den same brukaren er ikkje viste)
Line 1: Line 1:
''Kråkevisa''  
''Kråkevisa'', norsk folkevisa
 


<poem>
<poem>
Og mannen han gjekk seg i veda skog,
Mannen han gjekk seg paa vedaskog,
:Hei fara, i veda skog.
:– hei fa-ra, paa vedaskog,
sat der ei kråka i lunden og gol.
daa sat der ei kraaka i lunden og gol.
:Hei fara, faltu riltu raltura.
:Hei fa-ra! faltu riltu raltu ra!


Mannen han tenkte med sjølve seg;
Mannen han tenkte med sjølve seg,
Skal tru no den kråka vil drepa meg?  
aa tru no den kraaka vil drepa meg?


Og mannen han snudde om hesten sin,
Og mannen han snudde um hesten sin,
køyrde han heim att til garden igjen.  
so køyrde han heimatt til garden igjen.


Å høyr, du min mann, kva eg spøre deg:
Og høyr du min mann, kva eg spør’e deg:
«Kvar vart det av veden du køyrde til meg?»
«Kvar vart det av veden du køyrde til meg?»


«Eg køyrde no slett ingen ved til deg,
«Eg køyrer no ingen ved til deg;
for kråka ho svor ho sku drepa meg.»
for kraaka ho svor ho sku’ drepa meg.»


«Å no har eg aldri høyrt større skam!
«Og no hev eg aldri høyrt større skam!
Har du høyrt at ei kråke har drepe ein mann?»
Hev du høyrt at ei kraaka hev drepe ein mann?»


Men kråka kom etter taket og gol,
Men kraaka kom etter paa taket og gol,
og mannen hen opp gjennom ljoren for.  
og mannen han upp gjenom ljoren fór.


Og mannen han spente sin boge for kne,
Og mannen han spente sin bòge for kne,
skaut han den kråka, ho datt ned.  
so skaut han den kraaka, so ho datt ned.


Så spente han føre dei folane ti;
So sette han fyre dei fòlarne ti;
men kråka ho sprengde alle di.  
men kraaka ho sprengde alle dei.


Så spente han føre dei folane tolv,
So sette han fyre dei fòlarne tolv,
køyrde han kråka på låvegolv.  
daa køyrde han kraaka paa laavegolv.


Så flådde han kråka og lema ho sund,
So flo han den kraaka og lema ho sund.
ho vog innpå seksten og tjue pund.  
Ho vog innpaa sekstan og tjuge pund.


Av skinnet gjorde han tolv par skor,
Av skinnet so gjorde han tolv par skor,
det beste paret det gav han til mor.  
det beste paret, det gav han til mor.


Og kjøtet han salta i tunner og fat,
Og kjøtet det salta’n i tunnor og fat,
og tunga han hadde til julemat.  
og tunga den hadd’ han til jolemat.


Av tarmane gjorde han tolv par reip,
Av tarmane gjorde han tolv par reip,
og klørne han brukte til møka-greip.  
og klørne dei brukt’ han til mykegreip.


Og nebben han brukte til kyrkje-båt,
Og nebben den brukt’ han til kyrkjebaat,
som folk kunne sigla på frå og åt.  
som folk kunde sigla paa til og fraa.


Og munnen han brukte te mala korn,
Og munnen den brukt’ han te mala korn,
og øyro han gjorde til tutar-horn.  
og øyro dei gjord’ han til tutarhorn.


Av augo gjorde han stoveglas
Av augo so gjorde han stòveglas,
og nakken han sette på kyrkja til stas.  
og nakken den sett’ han paa kyrkja til stas.


Og den som ’kje kråka kan nytta ,
Og den som ’kje kraaka kann nytta so,
han er ikkje verd ei kråka å få.
:– hei fa-ra, kann nytta so,
han vøre ’kje verd’e ei kraaka aa faa.
:– Hei fa-ra! faltu riltu raltu ra!
</poem>
</poem>
== Sjå òg ==
* [[Songar og dikt]]
==Kjeldor==
* Heggstad, Leiv: ''Norsk lesnad''. Utg. Steen’ske Bogtrykkeri og Forlag. Kristiania. 1906. {{nb.no|NBN:no-nb_digibok_2014071808064}}.
[[Kategori:Skaldskap]]

Siste versjonen frå 8. april 2024 kl. 21:32

Kråkevisa, norsk folkevisa

Mannen han gjekk seg paa vedaskog,
– hei fa-ra, paa vedaskog,
daa sat der ei kraaka i lunden og gol.
– Hei fa-ra! faltu riltu raltu ra!

Mannen han tenkte med sjølve seg,
aa tru no den kraaka vil drepa meg?

Og mannen han snudde um hesten sin,
so køyrde han heimatt til garden igjen.

Og høyr du min mann, kva eg spør’e deg:
«Kvar vart det av veden du køyrde til meg?»

«Eg køyrer no ingen ved til deg;
for kraaka ho svor ho sku’ drepa meg.»

«Og no hev eg aldri høyrt større skam!
Hev du høyrt at ei kraaka hev drepe ein mann?»

Men kraaka kom etter paa taket og gol,
og mannen han upp gjenom ljoren fór.

Og mannen han spente sin bòge for kne,
so skaut han den kraaka, so ho datt ned.

So sette han fyre dei fòlarne ti;
men kraaka ho sprengde alle dei.

So sette han fyre dei fòlarne tolv,
daa køyrde han kraaka paa laavegolv.

So flo han den kraaka og lema ho sund.
Ho vog innpaa sekstan og tjuge pund.

Av skinnet so gjorde han tolv par skor,
det beste paret, det gav han til mor.

Og kjøtet det salta’n i tunnor og fat,
og tunga den hadd’ han til jolemat.

Av tarmane gjorde han tolv par reip,
og klørne dei brukt’ han til mykegreip.

Og nebben den brukt’ han til kyrkjebaat,
som folk kunde sigla paa til og fraa.

Og munnen den brukt’ han te mala korn,
og øyro dei gjord’ han til tutarhorn.

Av augo so gjorde han stòveglas,
og nakken den sett’ han paa kyrkja til stas.

Og den som ’kje kraaka kann nytta so,
– hei fa-ra, kann nytta so,
han vøre ’kje verd’e ei kraaka aa faa.
– Hei fa-ra! faltu riltu raltu ra!

Sjå òg

Kjeldor

  • Heggstad, Leiv: Norsk lesnad. Utg. Steen’ske Bogtrykkeri og Forlag. Kristiania. 1906. Innrøkt utåva på Nasjonalbiblioteket.