|
|
| (Éin mellomversjon av den same brukaren er ikkje vist) |
| Line 1: |
Line 1: |
| Det er mange grunnar til at millomfestet -e- bør kunde skrivast som -a- òg. I mange målføre er ofte ord samansatt med -a- i staden for -e- slik som eigefallet det fyrste ordet er avleida frå. Døme frå Sunnmørsk er "tussalus" og "fjordasko". I andre målføre som vikværsk/austlendsk hev dei ord som "giddalaus" (her er "å gidde" eit gjerningsord men endar (trur eg) på -a i nemneformi. Difor vert det "gidda" + "laus") og "magasjau". Det finst truleg fleire døme frå andre målføre, men dei veit eg ikkje um.
| | |
| Det å ikkje kunne skriva -a- um detta kjem naturligt på ein kann vera dumt for det er ikkje noko unorskt med det. Med -a- vil òg daude ord som "åsatru" vakna til liv.
| |