Frumnorderlendsk

Frumnorderlendsk er namnet på det norderlendske målstiget frå 200 til 500 e. Kr.; det eldste skriftlege vitnemålet um norderlendsk. Tidi etter fram til 700 kallar ein yvergangstidi (synkopetidi).

Formverk

Ljodverk

Sjølvljodane

Sjølvljodane i tyngd staving

	lange		stutte
	fremre	attare	fremre	attare
høg	/i:/	/u:/	/i/	/u/
millomhøg	/e:/	/o:/	/e/	/o/
låg	/a:/		/a/

• /o/ er ein seinare framvokster i frumnorderlendsk; jfr. fg. *hultijaz > holtijaz (Gallehus) og etter a-ljodbrigde *hurna > horna (Gallehus) > gn. horn.
• I sein frumgermansk tid vart IE */ei/ til einskildsjølvljod ē², som førde til at upphavleg fg. /e:/, ē¹, vart opnare (/æ:/) og sidan gjekk yver til /a:/ (jfr. makija). Eit døme på ē² er lét (ft. av lata).

Bøygjingsverk

a-stomnar

	eintal	mangtal
Nom.	dagaR	dagōR
Gen.	dagas	*dagō
Dat.	dagai	dagumR
Akk.	daga	*dagann

Målbrigde i frumnorderlendsk

• 1. fg. /e:/ (el /æ:/) > fn. /a:/.

Fg. *mēkija- > fn. makija akk. av seinare gn. nom. mækir (sverd). Yvergangen frå a til æ i mækir kjem etter i-ljodbrigde. Jfr. finsk miekke og got. mēkeis (/me:ki:s/). Jfr. òg got. mēna og gn. máni.

• 2. n kverv fyre s med verderlagslengjing.

fn. ansuR (heiden gud) > gn. áss (got. ans) Jfr. gn. áss (ås, bjelke) og ansas i finsk; gn. gás og tysk Gans; gn. ást og got. ansts og gn. unna (verb).